Vakit Geçir

Yıl 632, Hicretin dokuzuncu senesi. On bin kişilik İslam Ordusu Mekke’yi fethetmiş, Resul-i Ekrem (S.A.V) Efendimiz Veda Hutbesini irad ediyordu. Hepimizin çok iyi bildiği şu cümle döküldü mübarek ağzından iki cihan güneşimizin: “Size iki şey bırakıyorum; bunlara sımsıkı sarıldığınız müddetçe asla yolunuzu şaşırmazsınız: Allah’ın Kitabı ve Resulü’nün sünneti.”

İman, bu hayatta sahip olunabilecek en büyük nimettir. O, bütün hayatı kuşatan, yön veren ve hayatı anlamlandıran en kıymetli nimettir. İman insana hayata hangi pencereden bakacağını, nerede durması gerektiğini, nasıl davranması ve davranmaması gerektiğini öğretir.

Hayatımızda gördüğümüz en büyük sıkıntılardan biri de kendimize gösterilmeyen değerdir. Bize değer gösterilmeyince, derdimiz dinlenmeyince kendimizi hep yalnız hissederiz. İnsanlar bu sebepten dolayı özellikle genç kardeşlerimiz genellikle bunalıma girerler ve çözüm olarak intihara kalkışırlar veyahut kendilerine zarar verecek eylemlerde bulunurlar. Bu sıkıntıların temelinde yalnızlık hissayatı vardır.

Bugün Yûnus Sûresi’ni okurken şu ayetler çok dikkatimi çekti:

هُوَ الَّذ۪ي يُسَيِّرُكُمْ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِۜ حَتّٰٓى اِذَا كُنْتُمْ فِي الْفُلْكِۚ وَجَرَيْنَ بِهِمْ بِر۪يحٍ طَيِّبَةٍ وَفَرِحُوا بِهَا جَٓاءَتْهَا ر۪يحٌ عَاصِفٌ وَجَٓاءَهُمُ الْمَوْجُ مِنْ كُلِّ مَكَانٍ وَظَنُّٓوا اَنَّهُمْ اُح۪يطَ بِهِمْۙ دَعَوُا اللّٰهَ مُخْلِص۪ينَ لَهُ الدّ۪ينَۚ لَئِنْ اَنْجَيْتَنَا مِنْ هٰذِه۪ لَنَكُونَنَّ مِنَ الشَّاكِر۪ينَ

O, sizi karada ve denizde gezdirip dolaştırandır. Öyle ki gemilerle denize açıldığınız ve gemilerinizin içindekilerle birlikte uygun bir rüzgarla seyrettiği, yolcuların da bununla sevindikleri bir sırada ona şiddetli bir fırtına gelip çatar ve her taraftan dalgalar onlara hücum eder de çepeçevre kuşatıldıklarını (batıp boğulacaklarını) anlayınca dini Allah’a has kılarak “Andolsun, eğer bizi bundan kurtarırsan, mutlaka şükredenlerden olacağız” diye Allah’a yalvarırlar.